Karolcia Teatr Polski w Warszawie

Maria Krüger Karolcia
Adaptacja i reżyseria – Anna Skuratowicz
Premiera w Teatrze Polskim w Warszawie 1 kwietnia 2025

Od wydania Karolci w 1959 roku niejedno dziecko, nie tylko w Polsce (Karolcia została przetłumaczona na kilka języków) poznaje przygody dziewczynki, tytułowej Karolci, która znalazła w szczelinie podłogi magiczny, niebieski koralik spełniający życzenia. (Maria Krüger, autorka tej powieści dla dzieci była też pomysłodawczynią pierwszej dobranocki w Telewizji Polskiej – Misia z okienka, do którego pisała teksty).
Karolcia weszła do lektur dla dzieci wczesnoszkolnych i pobudza wyobraźnie kolejnych pokoleń maluchów.

Karolcia. Teatr Polski w Warszawie. Marta Wiejak – Karolcia, Wojciech Czerwiński – Piotruś. Fot. Karolina Jóźwiak

Przedstawienie w Teatrze Polskim w Warszawie trwa ok. 45 minut, czyli tyle, ile kilkuletnie dziecko jest w stanie utrzymać uwagę. Siłą rzeczy, nie wszystkie znane z książki przygody Karolci i towarzysza jej zabaw Piotrusia zmieściły się spektaklu, ale wszystkie najważniejsze są! Z przefrunięciem taksówką nad korkiem ulicznym i spotkaniem z lwami włącznie.
Anna Skuratowicz dodała od siebie scenę wyczarowywania przez Koralika popcornu, którym dzieciaki są częstowane w trakcie spektaklu. I do tej jedynej sceny mam zastrzeżenia, o czym będzie pod koniec.
Przedstawienie jest interaktywne. Aktorzy zadają dzieciom pytania, prosząc o ich zdanie i odczucia, pozwalają pogłaskać lwy, których pyski wyglądają prawie jak żywe, co wzbudza i duże zainteresowanie, i emocje dziecięcych widzów. Tak samo, jak rozdawane na koniec kolorowe balony.

W spektaklu występuje troje aktorów. W Koralika oraz Narratora, Ciotkę Agatę, Filomenę, Chodzącego Misia, Smutnego Pana i Prezydenta wciela się Tomasz Błasiak – aktor grający w dubbingu, więc daje wspaniały popis modulowania głosu. Słowa uznania należą mu się również za to, że w błyskawicznym tempie zmienia nie tylko głos, ale i kostiumy z perukami. Śledzenie akcji umila przyjemne dla ucha udźwiękowienie na żywo, które tworzy aktorka krakowskich teatrów «sztuka na wynos» i Scena Stu Anna Siek, zasiadająca przy bogatym instrumentarium, za pomocą którego imituje nawet plusk wody, bo jak pamiętamy, Koralik przejawia czarodziejską moc, tylko wtedy, gdy jest mokry.

Marta Wiejak i Wojciech Czerwiński. Projekt i wykonanie lwów – Aleksandra Iwańczyk.
Fot. Karolina Jóźwiak

Tomasz Błasiak w jednym ze swoich siedmiu wcieleń w Karolci i Marta Wiejak. Scenografia i kostiumy – Tomasz Brzeziński.
Fot. Karolina Jóźwiak

Przedstawienie grane jest foyer Dużej Sceny Teatru Polskiego. Dzieciaki siedzą na materacach rozłożonych na podłodze. I tu pora wyjaśnić, dlaczego mam zastrzeżenia do przeprowadzenia sceny z popcornem. Otóż, deszcz popcornu spada nie tylko na dzieci, ale także na scenę, która jest na poziomie parkietu. Dzieci, którym nie udało się złapać popcornu z powietrza, zbierają go z podłogi. Na nic się zdały pouczenia grającego Piotrusia Wojciecha Czerwińskiego, który parę razy na moment wychodził z roli, mówiąc: „Tego nie jedzcie”, „To jest brudne!” Tak było na przedstawieniu, które widziałam. Nad realizacją sceny deszczu popcornowego należy zatem jeszcze popracować.

Karolcia w Teatrze Polskim ma również wersję dla dzieci z dysfunkcją wzroku, konsultowaną ze specjalistami z Polskiego Związku Niewidomych. Poza audiodeksrypcją, którą realizują aktorzy grający w spektaklu, rozpylane są zapachy, imitowany szum wiatru i wspomniany już plus wody. Dzieci dostają do trzymania lalki, które pozwalają im przez dotyk „zobaczyć” postacie na scenie.
Premiera Karolci odbyła się w obecności na widowni dzieci z Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Dzieci Niewidomych im. Róży Czackiej w Laskach.
Wyrazy mojego głębokiego szacunku dla Teatru Polskiego w Warszawie i twórców tego spektaklu.