Jutro będzie nasze – recenzja

Jutro będzie nasze. Reżyseria, współautorstwo scenariusza (z Furio Andreottim) i główna rola w tym filmie – Paola Cortellesi. W pozostałych rolach: Valerio Mastandrea, Romana Maggiora Vergano, Emanuela Fanelli.
Nagroda David di Donatello 2024 za najlepszy, oryginalny scenariusz.

Paola Cortellesi – to postać dobrze znana we Włoszech, przede wszystkim jako aktorka komiczka, ale także jako prezenterka telewizyjna, scenarzystka i reżyserka. Swoje komediowe zacięcie spożytkowała w ukazaniu trudnego, a już na pewno niewesołego tematu. Do jego podjęcia zainspirowały ją prawdziwe historie jej babki i prababki.

Jutro będzie nasze. Emanuela Fanelli i Paola Cortellesi (po prawej). Fot. Materiał prasowy/Gutek Film

Akcja czarno-białego Jutro będzie nasze rozgrywa się tuż po zakończeniu II wojny światowej. We Włoszech do 1945 roku kobiety nie miały praw wyborczych. (Na marginesie, Polki uzyskały prawa wyborcze już w 1918 roku).
Włoszki do 1945 były we wszystkim zależne od mężów, których wybierała im rodzina. Główna bohaterka, grana przez samą Cortellesi, trafiła na tyrana. Pierwsza scena filmu przedstawia poranek w sypialni małżeńskiej. Małżonkowie budzą się, żona mówi do męża dzień dobry (o ile pamiętam, dodaje słowo kochanie), a mąż na to uderza ją w twarz.
Od sytuacji przemocowych aż się roi na ekranie. Z tym, że nie ma łez, krzyku, siniaków, podbitych oczu. A ścieżka dźwiękowa jest całkiem przyjemna.

Składa się z włoskich ballad przeplatających się z utworami zespołów: The Jon Spencer Blues Explosion, Outcast, Big Gigantic i Angeli McCluskey. Dopełnia ją muzyka Lele Marchitelliego, specjalnie napisana do Jutro będzie nasze.

Główna bohaterka podejmuje się wielu prac, by zarobić na utrzymanie czteroosobowej rodziny (żeby nie było wątpliwości; dla kobiet były wtedy dostępne tylko proste, nisko płatne zajęcia. Mąż, który codziennie rozlicza ją z zarobku, spędza czas albo z kolegami przy mocniejszych trunkach, albo z kochankami. Apogeum podległości osiąga scena, w której nasza bohaterka prasuje mężowi koszulę i perfumuje go przed spotkaniem z kochanką.

W filmie jest poruszonych kilka wątków społecznych ówczesnych Włoch i nie tylko. Chronologiczna lista państw, w których kobiety uzyskiwały prawa wyborcze jest znacznie krótsza przed 1945 rokiem od tej po 1945.
Historia, którą oglądamy na ekranie wciąga. Czeka się z ciekawością na rozwiązanie każdego z wątków. Niektóre zakończenia są zaskakujące. David di Donatello 2024 za najlepszy, oryginalny scenariusz jest jak najbardziej zasłużony.

Na pierwszym planie Paola Cortellesi.
Fot. Materiał prasowy/Gutek Film

W środku Romana Maggiora Vergano, która gra córkę głównej bohaterki. Fot. Materiał prasowy/ Gutek Film