Deerskin – recenzja

Deerskin (Skóra z jelenia) w reżyserii Quentina Dupieux – to pierwszy film, jaki obejrzałam, tego francuskiego reżysera, producenta muzycznego i didżeja, znanego także pod pseudonimem Mr. Oizo.

Doczytałam się, że Dupieux lubuje się w purnonsensie, a Deerskin to bułka z masłem w porównaniu z jego poprzednim filmem Mordercza opona. Nie będę sprawdzała, Deerskin mi wystarczy, żeby mieć pewność, że to nie moja bajka.

Deerskin rozpoczyna scena, w której główny bohater upycha do muszli sedesowej swoją marynarkę i zalewa ją wodą. Zaraz potem jedzie odebrać zamówioną u kuśnierza skórzaną kurtkę z frędzlami.
Głównego bohatera gra Jean Dujardin, który bardzo mi się podobał w Oficerze i szpiegu Romana Polańskiego. Niestety, film Dupieux obejrzałam wcześniej niż Polańskiego. Gdyby było odwrotnie, może skupiłabym się na aktorstwie Dujardina i łaskawszym okiem patrzyła na Deerskin. Chociaż wątpię. Fabuła tego filmu jest absurdalna. Bohater postanawia być jedynym człowiekiem na świecie, noszącym skórzaną kurtkę. W tym celu rusza przed siebie i z każdego napotkanego po drodze osobnika w skórze, ściąga to odzienie. Pierwsze swoje ofiary robi w konia, uciekając z ich kurtkami w bagażniku samochodu. Następne ogłusza uderzeniem w głowę, aż w końcu zaczyna mordować. W dodatku dochodzi do głosu jego marzenie o sławie filmowca i wszystko filmuje…