Chagall Muzeum Narodowe w Warszawie
Chagall Muzeum Narodowe w Warszawie
Chagall Muzeum Narodowe w Warszawie – premierowy pokaz kolekcji 14 dzieł Marca Chagalla, zakupionej jesienią 2021 przez Muzeum Narodowe w Warszawie (30 kwietnia – 24 lipca 2022).
Marc Chagall Moje życie między Witebskiem a Paryżem («Ma vie» entre Vitebsk et Paris) 1954, gwasz, tusz, ołówek, papier. Muzeum Narodowe w Warszawie. Fot. Igor Oleś/Muzeum Narodowe w Warszawie
Na tej samej wystawie można zobaczyć też dwie wczesne grafiki Chagalla, które już były w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie: ilustrację do autobiografii Moje życie i do Martwych dusz Mikołaja Gogola. W sumie to 16 prac jednego z najwybitniejszych artystów XX w.
Zakupione teraz dzieła pochodzą z dojrzałego okresu twórczości Chagalla. Przedstawiają: sceny ze Starego Testamentu (mimo że Chagall został wychowany w religii Mojżeszowej, fascynował go katolicyzm, zwłaszcza postać Chrystusa), pary zakochanych, kwiaty, zwierzęta oraz impresje z dzieciństwa, urodzonego na przedmieściu białoruskiego Witebska Mojszy Zacharowicza Szagałowa, bo takie były jego prawdziwe imię i nazwisko.
Na całej ścianie, jednego z dwóch pomieszczeń zajmowanych przez wystawę, przedstawione są najważniejsze fakty z życia Chagalla na tle wydarzeń historycznych XX-wiecznej Europy. To bardzo dobry pomysł! Artysta był najsilniej i najdłużej związany z Francją, gdzie w 1966 r. zamieszkał na stałe, w Saint-Paul-de-Vence na Lazurowym Wybrzeżu.
Zapadły mi w pamięć zwięzłe, a jednocześnie wiele mówiące informacje na temat jego towarzyszek życia. Bardzo przeżył śmierć pierwszej żony i długo nie mógł pogodzić się z jej utratą. Druga żona urodziła mu syna, a z trzecią był znowu szczęśliwy.
Wystawa Chagall jest jednym z wydarzeń Jubileuszu 160-lecia Muzeum.
Kuratorka: Anna Manicka
Chagall Muzeum Narodowe w Warszawie.
Fot. Bartosz Bajerski/Muzeum Narodowe w Warszawie
Marc Chagall (1887–1985) był najstarszym z dziewięciorga dzieci w rodzinie chasydzkich Żydów. Kształcił się w Petersburgu i w Paryżu. Podróżował wiele po Europie, ale to głównie środowisko École de Paris uformowało go jako artystę. Jego charakterystyczny, łatwo rozpoznawany styl wykrystalizował się w latach 20. XX w. Po II wojnie światowej, którą spędził w Nowym Jorku, zaczął częściej wypowiadać się za pomocą rysunku i grafiki. Chętnie tworzył też witraże. Jego dziełami są słynne witraże w katedrach w Metz i w Reims, w jerozolimskim szpitalu Hadassah i witraż upamiętniający Daga Hammarskjölda w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku. Freski jego autorstwa zdobią Operę Paryską i Metropolitan Operę w Nowym Jorku.